Θέατρο δεν είναι μόνο η παράσταση, αυτή η μοναδική στιγμή σύνθετης καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας που συνενώνει το πραγματικό με το φαντασιακό, το «εδώ» και «τώρα» με το «αλλού» και «άλλοτε» στη συνείδηση και πολύ περισσότερο στη μνήμη του θεατή.
Με επίκεντρο αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός η έννοια «θέατρο» διευρύνεται και οι διαστάσεις του μεγεθύνονται, περιλαμβάνοντας χαρακτηρισμούς όπως «κοινωνικό φαινόμενο» και «επικοινωνιακό σύστημα», «κοσμικό γεγονός» και «πολιτισμική έκφραση».
Στη σύγχρονη Ελλάδα, μέσα στα πλαίσια της στρεβλής ανάπτυξης και των αντιφάσεων που την χαρακτηρίζουν, το θέατρο παρουσιάζεται με μια αντίστοιχη μορφή: ως πληθωριστική έκρηξη μιας «δήθεν» ολοένα και περισσότερο διογκούμενης ανάγκης για κατανάλωση καλλιτεχνικών (θεατρικών) προϊόντων από το κοινό της Αθήνας, αλλά και κραυγαλέα στέρηση κάθε παρόμοιας δυνατότητας στην περιφέρεια, ως τηλεοπτικοποιημένη εμποροπανήγυρις ενός συχνά κακόγουστου θεάματος από τη μια αλλά και περιθωριακή, γνήσια αναζήτηση νέων μορφών και τρόπων έκφρασης από την άλλη.
Η σύγχρονη θεατρική δημιουργία μας οδηγεί συχνά σε απαισιόδοξες, ή και αρνητικές σκέψεις για το παρόν και το μέλλον του θεάτρου στη χώρα μας, αυτό δεν οφείλεται τόσο, ούτε μόνο στην απουσία εμπνευσμένων σκηνοθετών, ή στην παρουσία ατάλαντων ηθοποιών.
Είναι και το έλλειμμα παιδείας που πλεονάζει και ευθύνεται για τη δημιουργία αυτής της κατάστασης, η άγνοια και η ημιμάθεια που αποτελούν πηγή κακοδαιμονίας σε όλα τα επίπεδα, τόσο της παραγωγής, όσο και της πρόσληψης του θεάτρου.
Πολιτιστικά προϊόντα με παρωχημένη «ημερομηνία λήξεως» προσφέρονται στους θεατές ως πολύτιμη πνευματική τροφή.
Στο όνομα της «πρωτοπορίας» και του «μοντερνισμού», με την ανοχή που μας έχει δημιουργήσει (και επιβάλει) η «μεταμοντέρνα» συνθήκη στο θέατρο και την κοινωνία, αποπροσανατολίζουν, μπερδεύουν και συσκοτίζουν τον σκοπό και το αποτελέσμα.
Στο όνομα της «νεοτερικότητας» προτείνεται ως «άποψη» αυτό που δεν αποτελεί παρά άγνοια, αφέλεια ή παραμόρφωση των σημαινομένων του όρου...πολλές φόρες δε μεθοδευμένα.
Γι αυτό ευθύνεται η απουσία γνώσης και παιδείας σκόπιμα, η επιβολή των νόμων της αγοράς του θεάματος και η «ένοχη σιωπή» των ειδικών.
Η ευθύνη είναι συλλογική και το χρέος είναι όλων όσοι ως θεατές ανεχόμαστε να μας υποτιμούν, ως άτομα να μας εμπαίζουν και ως κοινό να μας χειραγωγούν με τους μηχανισμούς εκμαυλισμού και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, που τόσο αφειδώς παρέχονται από το σύστημα στους εκάστοτε κρατούντες.
Είναι τεράστια υπόθεση το Θέατρο για να το αφήσουν ελεύθερο να εκπληρώνει την αποστολή του ως τέχνη μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον που προσπαθεί η Νέα Τάξη να επιβάλει.
''Κατασκευάζουν'' διαχειριστές που προσπαθούν να βάλουν σε ύπνωση αυτή την τόσο μεγάλη υπόθεση κοινωνικής παρέμβασης που λέγεται θέατρο, ώστε να αδυνατίζουν το αποτέλεσμα.
Αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από την αφύπνιση της συνείδησης, του προβληματισμού και εν τέλει της συνειδητοποίησης του πολίτη, φοβούμενοι το μεγαλείο και την αποτελεσματικότητα της κάθαρσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου