Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ


Το θεατρικό αναλόγιο είναι μια σκηνική μορφή που δεν της είχε δοθεί και πολύ ο λόγος στην Ελλάδα. Ωστόσο, προσφέρεται ιδιαίτερα για μια αυθεντική γνωριμία με τα θεατρικά κείμενα, για την τριβή με τη θεατρική γραφή και την καλλιέργειά της, για την έμφαση στην αθέατη σχεδόν πλευρά του θεάτρου που είναι η λογοτεχνία του θεάτρου, κάτι που σχεδόν συστηματικά αγνοείται. Η ανάγνωση ενός έργου που απευθύνεται σε κοινό, σε κάποιο ακροατήριο, από ηθοποιούς οι οποίοι δανείζουν στο κείμενο τη φωνή τους, αναδεικνύει τη ζωντάνια και την ιδιαιτερότητα της γραφής αυτής, χωρίς να προχωράει στη μορφή την οποία δημιουργεί η μεσολάβηση, το φίλτρο του σκηνοθέτη επάνω στη σκηνή. Από το ίδιο κείμενο μάλιστα μπορεί να προκύψουν τόσες διαφορετικές μορφές σκηνικής επένδυσης του κειμένου ή έμπνευσης της σκηνής από το κείμενο όσοι και οι σκηνοθέτες που καταπιάνονται μαζί του. 
Είναι το μεταίχμιο μεταξύ κειμενικής και σκηνικής κατάστασης, πριν από το στάδιο δηλαδή κατά το οποίο το κείμενο αποκτά έναν χωρικό σκελετό (mise en espace) και στη συνέχεια ντύνει ή ντύνεται τεχνικά, ιδεολογικά και εικαστικά στη σκηνή, ανάλογα με την πρόθεση και την αντίληψη του εκάστοτε σκηνοθέτη.
Σίγουρα όμως δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ουσιαστικότερη απόδοση του θεατρικού λόγου που είναι η παράσταση. 
Αυτό διότι πέρα (με το αναλόγιο) της λογοτεχνικής ανάδειξης του κειμένου κι εν μέρη το συμβολισμό και το μήνυμα, χάνει δύο από τα βασικά μέρη του Αριστοτέλειου ορισμού  ...''μίμισις πράξεως''...  και  ...''δρώντων κι ου δι' απαγγελίας''....  που οριοθετούν την υπόθεση θέατρο, ως ολοκληρωμένη μορφή τέχνης.



  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου