Η θεατρική πράξη (διδασκαλία) απ’ ότι φαίνεται δεν υπήρξε απλό ψυχαγωγικό δρώμενο, ή μάλλον ήταν ψυχαγωγικό με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Διαμόρφωνε συνειδήσεις και την ίδια στιγμή διαμορφωνόταν, το ίδιο, από τη συλλογική συνείδηση.
Συνδυάζοντας την αρχέγονη παράδοση, την κοινωνική και πολιτική κριτική με την εκπαίδευση, έγινε κόμβος, ένα σημαντικό σταυροδρόμι για τις συνιστώσες που παράγουν συνήθως πολιτισμική δράση, μια βιωματική εμπειρία στην οποία ο κοινωνικός προβληματισμός λειτουργούσε με τρόπο μοναδικό.
Από αυτή την άποψη ενσωμάτωσε τους κανόνες της κοινωνίας και την ίδια στιγμή έγινε ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο για να κριτικάρει την κοινωνική της διαχείριση.
Όλα αυτά τα στοιχεία τείνουν να εκλείψουν από το σύγχρονο θέατρο.
Αυτό συμβαίνει διότι το σύγχρονο θέατρο κινδυνεύει να ξεφύγει από τον πρωταρχικό του ρόλο που είναι η διαμόρφωση της συνείδησης και του κοινωνικού προβληματισμού.
Τείνει η θεατρική πράξη να περιοριστεί όχι πια ως κοινωνική παρέμβαση...αλλά ως προσωπική κοινωνική ανάδειξη .
Ανάγκη στην εποχή μας το θέατρο να περάσει στην παρεμβατική του αποστολή και να ξεφύγει από τη αλλοτρίωση που οδηγείτε εντέχνως από τους "κραταιούς" για να απαξιωθεί η φύση του και να αποπροσανατολισθεί από τους στόχους του και την αποστολή του ως τέχνη.
Βέβαια προσπάθειες υπάρχουν αλλά χάνονται και παραγκωνίζονται μεθοδευμένα διότι το "κοινωνικό εργαλείο" που λέγεται θεατρική πράξη έχει μεγάλη δύναμη για να το αφήσουν ανεξέλεγκτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου