Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ ΘΕΑΤΡΟΥ-ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ




Το Θέατρο δεν είναι ο τόπος όπου επέρχεται η παρουσία, δεν είναι η σκηνή που ποζάρει πάνω της ο Λόγος και η φιλοσοφία. Το Θέατρο δεν είναι ένα όργανο της αναπαράστασης. Το Θέατρο οφείλουμε να το κατανοήσουμε ως την πράξη που συνιστά συμβάν ώστε να μπορέσει να προαναγγείλει το μη -ακόμα εμφανιζόμενο Συμβάν. Η σκηνή, ο λόγος, η γραφή, η σιωπή, η κίνηση και η εικόνα είναι πτυχώσεις της Θεατρικής ύπαρξης, όλα μαζί συγκροτούν τον κόσμο-Θέατρο. Το συμβάν-θέατρο δεν είναι όμως το άθροισμα αυτών. Είναι η αναγγελία του συμβάντος που καθορίζει το θεατρικό έργο, που αποτελεί την ιδέα της πράξης. Το Θέατρο αποτελεί πράξη και όχι μεταφορά Λόγου, αποτελεί δράμα του Πραγματικού και όχι τόπο του Συμβολικού. Προσδοκεί στη κατάδειξη και προτείνει λύση μέσα από το συμβάν.

Η Φιλοσοφία είναι η σκηνή του κόσμου, που συγκροτεί τον κόσμο ως αντανάκλαση της.
Η φιλοσοφία είναι το θέατρο που δεν αναγγέλει τίποτα, δεν περιμένει κανένα Γκοντό, δεν μπορεί συνεπώς να οριστεί ως πράξη και δράμα. Η επιδίωξη της να υποβιβάσει το θέατρο σε μηχανή αναπαραγωγής και απεικόνισης του Λόγου της είναι η ιστορία του ιδεαλιστικού θεάτρου.
Η φιλοσοφία προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη θεατρική πράξη.
Προσπαθεί να κυριαρχήσει και να φυλακίσει την εξεγερτική δυνατότητα που υπάρχει στην ίδια την θεατρική πράξη.
Το Θέατρο και η Φιλοσοφία δεν είναι μια ισότιμη σχέση, μια σχέση Τέχνης και Γνώσης, όπως πολλοί διανοούμενοι προσπαθούν αιώνες τώρα να μας παρουσιάσουν. Η συνάντηση τους είναι συγκρουσιακή και ορίζει ένα πεδίο αγώνα ανάμεσα στην θεωρία και την πράξη, τον υλισμό και τον ιδεαλισμό.

Το κέντρο βάρους της Θεατρικής πράξης δεν είναι, λοιπόν, το δείχνειν προς το κοινό, ούτε το βλέπειν απο το κοινό, αλλά το πράττειν μίας Ιδέας, η ενσάρκωση ενός Πραγματικού, η εμφάνιση του σκοτεινού σημείου, η αναγγελία ενός συμβάντος.
Το Θέατρο είναι κατεξοχήν αντι-φιλοσοφικό γιατί δεν αναπαράγει την σκέψη μέσα στο χωρο-χρόνο αλλά μέσα στο συμβαντοχώρο.Η φιλοσοφία έχει να μάθει πολλά απο την Πλατωνική καθαρότητα, απο την αφαίρεση που διαπερνά τη Θεατρική δράση.

Η συνωμοσία ενάντια στη φιλοσοφία, υπάρχει μέσα στο έργο του Μάρλοου, του Σαίξπηρ, στους Αρχαίους Τραγικούς, στο Μπρέχτ στον Μέγιερχολντ, στον Μπέκετ, στον Ίψεν, στον Στρίνμπεργκ, στον Τσέχωφ κα.
Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει φιλοσοφία μέσα στο Θέατρο αλλά σημαίνει ότι η φιλοσοφία πρέπει να είναι υποταγμένη να μην απειλεί με αλλοτρίωση της αποστολής της θεατρικής πράξης. Διότι η θεατρική πράξη είναι συμβάν,δράση-δράμα κι όχι θεωρία και ιδεαλισμός.
Επείγει να συγκροτηθεί το Θέατρο ως βασικό πεδίο ανάπτυξης θεωρίας και πράξης του Πραγματικού, του Συμβάντος, της Αλήθειας, της Λύτρωσης και τελικά της Κάθαρσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου