ΑΦΑΙΡΕΣΗ και ΚΙΝΗΣΗ

Αφαίρεση σημαίνει απλοποίηση ορισμένων στοιχείων με σκοπό να τονιστούν

τα πραγματικά στοιχεία που θα συνθέσουν το στόχο και την αξία του αποτελέσματος.

Αποτέλεσμα που θα υπονομευτεί αν χαθούμε σε άσκοπες κινησιολογικές  ή εκφραστικές ¨πολυλογίες¨.

Η δύναμη της κίνησης ενός ηθοποιού πρέπει να είναι το αποτέλεσμα της σύνθεσης.

Να αναπαράγει μόνο τα απαραίτητα στοιχεία αφαιρώντας όσα θεωρούνται περιττά.

Σύμφωνα με έναν τέτοιο κανόνα, το περισσότερο της ενέργειας του ηθοποιού πρέπει να χρησιμοποιούνται σε σχέση με το χρόνο (δήλωση του νοήματος) και το ελάχιστο σε σχέση με τον χώρο.

Οι ηθοποιοί δεν πρέπει να τελειώνουν μια πράξη ακριβώς εκεί που σταματάει η κίνηση στον χώρο αλλά να εκτείνεται στον χρόνο εξέλιξης του ¨μύθου¨.
Βέβαια η θεατρική αρετή της αφαίρεσης δε σημαίνει να πάει στο άλλο άκρο. Δηλαδή να αφήνει κανείς τον εαυτό του σε ένα είδος ακαθόριστης μη-κίνησης.

Πάνω στη σκηνή  για τον ηθοποιό, αφαίρεση σημαίνει να κρατήσει αυτό που διακρίνει την αληθινή σκηνική ζωή και να μην το διασκορπίσει γύρω- γύρω σε μια έξαρση δήθεν εκφραστικότητας και ζωντάνιας.

Μπορεί αυτό να ικανοποιεί μεν την φιλαρέσκεια του ηθοποιού αλλά τις περισσότερες φορές είναι σε βάρος του αποτελέσματος.   

Η ομορφιά της αφαίρεσης, στην ουσία, είναι η ομορφιά της έμμεσης κίνησης, της ζωής που αποκαλύπτεται στο κοινό, με το μέγιστο της έντασης στο ελάχιστο της κινητικότητας.

Ένα άλλο θέμα είναι για τον ηθοποιό που καταδικάζεται  να μοιάζει απλώς με έναν ..ηθοποιό-σώμα, ένα σώμα που να μιμείται ένα σώμα, προσαρμόζοντας το μόνο στο πεδίο της αισθητικής.  

Αυτό μπορεί να είναι ευχάριστο, αλλά δεν αρκεί κάτι να είναι απλώς ευχάριστο για να αποτελεί τέχνη. Τουναντίον την υπονομεύει.

Το ζητούμενο δεν είναι αισθητικό δεν είναι προσπάθεια να καταστήσουν το σώμα του ηθοποιού ωραιότερο αλλά λειτουργικότερο.

Η ουσία της υπόκρισης για τον ηθοποιό είναι να ξεγυμνώσει το σώμα από τις καθημερινές του συνήθειες, με σκοπό να το εμποδίσει από το να είναι απλώς ένα ανθρώπινο σώμα καταδικασμένο να μοιάζει μόνο με τον εαυτό του και να παρουσιάζει και να αναπαριστά μόνο τον εαυτό του.

Πολλοί ηθοποιοί διαχωρίζουν τις τέχνες του χορού και της μιμικής από την υποκριτική.

Αυτό γίνεται είτε από πρακτική ανέχεια είτε από μια παράδοξη σκέψη-άποψη ότι είναι τέχνες συμπληρωματικές κι επουσιώδεις σε αυτό που λέμε θέατρο.

Η τάση να διαχωρίζουμε το χορό ή μιμική από το θέατρο, αποκαλύπτει ένα ολοφάνερο τραύμα, ένα κενό χωρίς παράδοση που διαρκώς διακινδυνεύει τραβώντας από τη μια τον ηθοποιό προς την άρνηση της εκπαίδευσης του σώματος  κι από την άλλη πλευρά βέβαια τον χορευτή ή μίμο μόνο προς τη δεξιοτεχνία. 

Μόνο με την εκπαίδευση (μέσω αυτών των σημαντικών τεχνών) ο ηθοποιός θα έχει πλήρη αντίληψη για τον χώρο και τον χρόνο πάνω στην σκηνή.

Η διακριτική εξουσία του διαφράγματος πρέπει να συνοδεύεται οπωσδήποτε από ανάλογη κινησιολογική εξουσία του σώματος αλλιώς η όλη προσπάθεια θα είναι ¨κόντρα¨και ¨παράταιρη¨ με το ζητούμενο αποτελεσμα.