Όπως το θέατρο ''δημιουργεί δυνάστες'' και μέσα από την αντίληψή τους τα πεπραγμένα και τα παθήματά τους τους επέρχεται η κάθαρση (κατά Αριστοτέλη) στους θεατές-πολίτες...έτσι και το ''κράτος-Δυνάστης'' έρχεται να δώσει μια τεράστια θεματική δεξαμενή στη ''λύση-κάθαρση'' που το ΘΕΑΤΡΟ έχει ως αποστολή.
Στα πιο κάτω γραφόμενα θα διακρίνουμε στο βάθος όλους τους ''ρόλους'' που πρέπει να συνθέτει ένα Θεατρικό Έργο ώστε να είναι πιο κοντά στην αποστολή του, στο ''Ξύπνημα της Συνείδησης για να επέλθει η Κάθαρση''.
Άλλωστε στη σχέση Κράτους-Εξουσίας-Πολίτη βασίζεται σε μεγάλο μέρος της η Ελληνική Τραγωδία, το Σαιξπηρικό Δράμα κλπ.
Κράτος έχει καταντήσει να σημαίνει κυριαρχία οργανωμένη πάνω στους πολίτες.
Όχι βέβαια όλων των πολιτών αλλά στη συνειδητά επιβολή κυριαρχίας μιας τάξης πολιτών πάνω σε μια άλλη. Κυριαρχία της άρχουσας τάξη (μειοψηφία) πάνω στον πολίτη-λαό (πλειοψηφία).
H τραγική ειρωνεία είναι πως αυτή η κυριαρχία όχι μόνο ασκείται με τη σιωπηρή συγκατάθεση του πολίτη-λαού, αλλά και πως τη λειτουργία της, τα υλικά μέσα της και τα έμψυχα όργανά της τα πληρώνουν αυτοί που ονομάζονται πολίτες-θύματα.
Ο πολίτης-θύμα αμείβει τον θύτη-κράτος, και συντηρεί οικονομικά τα εργαλεία και τη διαδικασία της θυσίας. Τη θυσία που επιβάλει στον πολίτη-θύμα το Κράτος-θύτης συντηρώντας μια τάξη πολιτών προνομιούχων που οι ''νομοθέτες'' προέρχονται από αυτούς.
Διότι το Κράτος τελικά υπηρετεί μια τάξη προνομιούχων που, περιέργως πως, είναι μια ελάχιστη μειοψηφία.
Η σχιζοφρένεια λοιπόν είναι ότι ταυτίζεται ο πολίτης-θύμα με... το κράτος-θύτη της μειοψηφίας.
Και αν τυχόν ο πολίτης-θύμα απαυδήσει κάποτε και εξεγερθεί κατά του θύτη, τότε αντιμετωπίζεται και στιγματίζεται και καταπολεμάται σαν εχθρός του κράτους και πολέμιος του κοινωνικού συνόλου, και «πατάσσεται» με τη βία εν ονόματι του νόμου και της τάξεως και του γενικού συμφέροντος...της μειοψηφίας. Η αντίφαση στο μεγαλείο της.
ΣΤΑ μέσα του 16ου αιώνα, ο Etienne La Boetie, αδερφικός φίλος του Montaigne, είχε γράψει ένα από τα πιο πύρινα δοκίμια κατά της τυραννίας με τον τίτλο «Για την ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ» , όπου αναρωτιόταν:
«Πώς γίνεται τόσοι άνθρωποι... τόσα έθνη να υποκύπτουν σ' έναν μόνο τύραννο, που δεν έχει άλλη δύναμη από εκείνη που του δίνουν;
Που δεν έχει τη δυνατότητα να τους βλάψει, εκτός από τη δική τους επιθυμία να τον υπομείνουν.
Που δεν θα μπορούσε να κάμει κακό άλλο, εκτός από εκείνο που θέλουν οι ίδιοι να δέχονται, αντί να του αντισταθούν»
Το κράτος-θύτης της μειοψηφίας, έχει εξελιχθεί σήμερα σε μηχανή ατέρμονων βασανιστηρίων, καταπίεσης, αφαίμαξης, εξευτελισμού, εμπαιγμού, βιασμού των πολιτών-θυμάτων της πλειοψηφίας που το χρυσώνουν κι από πάνω για τον σαδισμό του, την αδηφαγία του, την ωμότητά του και την αδικία του.
ME ΤΟΝ υπερθετικό της επαναστατικής ρητορείας, ο νεότερος από τους ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης, ο Saint-Just, έλεγε:
«Ολες οι τέχνες έχουν δημιουργήσει αριστουργήματα. H τέχνη της διακυβέρνησης δεν έχει δημιουργήσει παρά τέρατα».
Και λίγο αργότερα, θα γράψει:
«Ο λαός δεν έχει παρά έναν επικίνδυνο εχθρό: την κυβέρνησή του που με ένα περίεργο τρόπο την ... επιλέγει. Βέβαια κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει και να μάθει να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια και που ταυτίζονται τα συμφέροντά του και με ποιους. Δύσκολο βέβαια διότι το κράτος-θύτης έχει επιβάλει έναν τεχνητό σκοταδισμό βάζοντας το ''πνεύμα'' και τη ''διανόηση'' στους κόλπους του για να μπορεί να τα ελέγχει με τη μορφή ''επιχορηγήσεων". (βλέπε Θέατρο,Παιδεία,Γράμματα, Τέχνες κλπ.) ».
Ο διόλου επαναστάτης, νηφάλιος Αμερικανός φιλόσοφος R. Emerson, δεν δίσταζε να εξηγήσει και να υπερθεματίσει:
«Το δίδαγμα της πολιτικής πείρας είναι ότι η κυβέρνηση - που έχει δημιουργηθεί για να εξασφαλίζει προστασία και ευμάρεια στους πολίτες - έχει καταντήσει το κυριότερο εμπόδιο, το πιο επιζήμιο στοιχείο με το οποίο έχουμε να παλέψουμε... Ο απατεώνας και ο τρομοκράτης και ο κακοποιός που συναντάμε παντού, είναι η κυβέρνηση. Κυβέρνηση που συνήθως δε συνάδει με την πλειοψηφία παρότι προέρχεται από αυτή».
Κι ο επαναστάτης φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε θα πει, με το στόμα του Ζαρατούστρα:
«Κράτος λέγεται το πιο παγερό απ' όλα τα παγερά τέρατα. Και επίσης παγερά ψεύδεται· και τα ψέματα αυτά έρπουν από το στόμα του: "Εγώ, το κράτος, είμαι ο λαός" τι μεγαλύτερο ψέμα από αυτό...
Το κράτος ψεύδεται σ' όλες τις γλώσσες του καλού και του κακού, και ό,τι κι αν πει, λέει ψέματα - ό,τι κι αν έχει, το 'χει κι αυτό κλεμμένο».
Εδώ έρχεται ο Νίτσε να δώσει μια απάντηση.
Οτι η εκάστοτε εξουσία αφαρπάζει την πλειοψηφία με το ΨΕΜΑ και την ΕΛΠΙΔΑ και μετά συντηρεί την μειοψηφία-ολιγαρχία με την τρομοΚΡΑΤΙΑ.
Θεωρητικά, «έργο της πολιτικής είναι να δημιουργεί φιλία», όπως λέει ο Αριστοτέλης. Πρακτικά, η εξουσία-κράτος δημιουργεί δουλεία, που έχει και τούτη την ιδιοτυπία: όσο πιο ισχυρό είναι το κράτος, τόσο πιο σκληρή είναι η δουλεία που επιβάλλει - όσο πιο ανίκανο, τόσο πιο αλλοπρόσαλλη κι ανερμάτιστη, και άρα εξίσου αφόρητη και ακόμα πιο εξοργιστική. Είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι και μένει Κράτος - δυνάστης, σφετεριστής και λαφυραγωγός... και εκτελεστικό όργανο της ολιγαρχίας.
ΣΗΜ. Περιττό να προστεθεί πως κάθε ομοιότητα των παραπάνω με την παρούσα «διακυβέρνηση» της χώρας μας, είναι εντελώς συμπτωματική διότι η σχέση πολίτη-θύμα με το ολιγαρχικό κράτος-θύτη είναι διαχρονική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου