ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Η τέχνη και ειδικά το θέατρο-ποίηση πάντα πρωτοστατούσε στο κοινωνικό γίγνεσθαί. Άλλοτε με έμμεση αναφορά (μέσω του έργου) άλλοτε πάλι με την άμεση (μέσω δηλώσεων και θέσεων). Η κοινωνία περνάει κοσμοϊστορικές μεταβολές, ανακατατάξεις, αναπροσαρμογές. Κι όλα αυτά προς το χειρότερο. Ζωές, ψυχές, υπάρξεις γίνονται θυσία στο βωμό της πιο καταχθόνιας ¨θεάς¨ που εφηύρε ο άνθρωπος.Την.. ''Αγορά''
Δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ισότητα, αλτρουισμός έχουν χάσει την αξία τους.
Η εκμετάλλευση των ανθρώπων από τον... άνθρωπο (ο πληθυντικός κι ο ενικός δεν μπήκαν τυχαία) έχει πάρει διαστάσεις παγκοσμίου πολέμου. Ανήμποροι και τρομαγμένοι οι άνθρωποι ψάχνουν αποκούμπι, στήριγμα, έμπνευση, αξίες, δικαιοσύνη.
Ιδού λοιπόν πεδίον λαμπρόν για το πνεύμα.
Το πιο κάτω απόσπασμα σκέψης, ενός μεγάλου θεωρητικού (κι όχι μόνο) του κοινωνικο-πολιτικού χώρου, δεν ''έρχεται'' στο ιστολόγιο μας να πάρει μια θέση  ως άμεση αναφορά στο χώρο του θεάτρου.
Έχει μια αξία όμως, εμμέσως πλην σαφώς , στη απαίτηση του ανθρώπου από τους πνευματικούς της πολιτείας, να επιτελέσουν την ''αποστολή'' που έχουν αναλάβει (ή τους έχουν αναθέσει) για την αφύπνιση της συνείδησης.
Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει πρώτα να αφυπνιστούν οι ...ίδιοι.
Διότι ο Πνευματικός Άνθρωπος, ο Δάσκαλος, ο Δημιουργός παίρνει θέση.
Γίνεται με το έργο του (εμμέσως πλην σαφώς) καθοδηγητής, εμπνευστής, δίνει το σύνθημα.

                                                                                                                        
                   
                           Απόσπασμα από τους ''Αδιάφορους" του Antonio Gramsci

 «......Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου..........

Antonio Gramsci,11 Φεβρουαρίου 1917»