ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΄Η...ΚΟΙΜΑΤΑΙ;

Η τέχνη και ειδικά το θέατρο-ποίηση πάντα πρωτοστατούσε στο κοινωνικό γίγνεσθαί. Άλλοτε με έμμεση αναφορά (μέσω του έργου) άλλοτε πάλι με την άμεση (μέσω δηλώσεων και θέσεων). Η κοινωνία περνάει κοσμοϊστορικές μεταβολές, ανακατατάξεις, αναπροσαρμογές. Κι όλα αυτά προς το χειρότερο. Ζωές, ψυχές, υπάρξεις γίνονται θυσία στο βωμό του πιο καταχθόνιου θεού που ¨εφηύρε¨ ο άνθρωπος. ΤΟ ΧΡΗΜΑ.
Δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ισότητα, αλτρουισμός έχουν χάσει την αξία τους και ¨χρησιμοποιούνται¨ κατά το δοκούν. Η εκμετάλλευση των ανθρώπων από τον... άνθρωπο (ο πληθυντικός κι ο ενικός δεν μπήκαν τυχαία) έχει πάρει διαστάσεις παγκοσμίου πολέμου. Ανήμποροι και τρομαγμένοι οι άνθρωποι ψάχνουν αποκούμπι, στήριγμα, έμπνευση, αξίες, δικαιοσύνη.
Ιδού λοιπόν πεδίον λαμπρόν για το πνεύμα.
Που είναι λοιπόν το ''ΠΝΕΥΜΑ'';
Που είναι οι ''ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ'' ;
Που είναι ο ποιητής, ο συγγραφέας, ο ζωγράφος, ο συνθέτης, ο στιχουργός.....
ΚΟΙΜΟΎΝΤΑΙ ή δεν... ΥΠΑΡΧΟΥΝ;
Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν γιατί αν υπάρχουν και ... ''κοιμούνται'' τότε είναι ότι πιο επαίσχυντο υπάρχει.
Τότε να χωθούν ακόμη πιο βαθιά στα μοναχικά λαγούμια τους τρέφοντας κρατικοδίαιτα το άθλιο σαρκίο τους και τη φιλαρέσκειά τους.
Αν ''ΥΠΑΡΧΟΥΝ'' δεν έχουν καμία σχέση με το ΠΝΕΥΜΑ.
Διότι ο Πνευματικός Άνθρωπος, ο Δάσκαλος, ο Δημιουργός ΠΑΙΡΝΕΙ ΘΕΣΗ.
Γίνεται με το έργο του (εμμέσως πλην σαφώς) καθοδηγητής, εμπνευστής, δίνει το σύνθημα.
ΑΝ ''ΥΠΑΡΧΟΥΝ'' ας ρίξουν μια ματιά πίσω τους.
Αν δεν θολώσει το βλέμμα τους από την ντροπή, θα δουν όλους αυτούς που ΠΗΡΑΝ ΘΕΣΗ σε πολύ πιο δύσκολους καιρούς.
Θα δουν ένα Καζατζάκη που τα ¨έβαλε¨με το ιερατείο χάνοντας το νόμπελ λογοτεχνίας
Θα δουν ένα Βάρναλη που τα ¨έβαλε¨με την αδικία του συστήματος παλεύοντας να καταργηθεί η εκμετάλλευση.
Θα δουν ένα Ρίτσο που ενέπνευσε αγώνες με την ποίηση του.
Θα δουν ένα Καβάφη που έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου με τα ¨Τοίχοι¨ τα ¨Παράθυρα¨ και με το ¨Όσο Μπορείς¨.
Θα δουν ένα Χατζιδάκι να κάνει την γνωστή ¨Διάλεξη για το Ρεμπέτικο¨ πηγαίνοντας κόντρα στον καθωσπρεπισμό της εποχής του.
Θα δουν ένα Κουν να κάνει γνωστό στο ελληνικό κοινό τις αξίες του (τότε) σύγχρονου θεάτρου.
Θα δουν ένα Θεοδωράκη να βάζει στο στόμα των απλών ανθρώπων, εμψυχώνοντας τον, την μεγάλη ποίηση.
Θα δουν ένα Ρώτα να παλεύει για τα σωστά ελληνικά και να φέρνει το μεγαλείο του θεάτρου ακόμη και στα βουνά.
Θα δουν ένα Ροϊδη με το ανήσυχο πνεύμα του.
Θα δουν ακόμη-ακόμη ένα Σακελάριο να καυτηριάζει με τα έργα του την εξουσία και την ''ρεμούλα''. Βλέπε τον ''Μαυρογυαλούρο'' ''Ενας Ήρωας με Παντούφλες'' ''Οι Γερμανοί Ξανάρχονται"κα.
Θα δουν...θα δουν...θα δουν θα δουν.....
Κι αν βέβαια πάνε πιο πίσω θα δουν ένα γερο-φιλόσοφο να πίνει δηλητήριο για να μη πάει κόντρα στις αρχές του και τη διδασκαλία του.
Αν ''ΥΠΑΡΧΟΥΝ'' λοιπόν ας πιούνε κι αυτοί το δηλητήριο... αλλά από ντροπή... για το ''βόλεμα'' τους, τη ψευτιά τους, και το ''δήθεν'' τους.
Ας το πιουν για το τίποτα που είναι και για τη ''κατασκευασμένη'' από το σύστημα οντότητα τους.
Ένα σύστημα που θέλει το ΠΝΕΥΜΑ να κοιμάται.
Ας πούμε λοιπόν ότι το ΠΝΕΥΜΑ αυτή τη στιγμή δεν ΥΠΑΡΧΕΙ κι όχι οτι.... ΚΟΙΜΑΤΑΙ.
Ας έχουμε την ελπίδα ότι αφού ΥΠΗΡΞΑΝ όλοι αυτοί που αφιέρωσαν το ΠΝΕΥΜΑ τους στην υπηρεσία του ανθρώπου και της κοινωνικής δικαιοσύνης ... δε μπορεί...
θα ΥΠΑΡΞΟΥΝ κι άλλοι.